Rozdział I

Rozdział I

Harry Potter leżał na małym łóżeczku, w komórce pod schodach na Privet Drive 4. Drżał pomiędzy szlochami, odczuwając ból na plecach, które jego wuj kilkukrotnie uderzył pasem. Mimo iż miał zaledwie dziesięć lat, już zadawał sobie pytanie, jak wiele jeszcze będzie w stanie znieść.

Był przyzwyczajony do otrzymywania regularnego bicia, gdy jego wuj czuł potrzebę, aby wyładować swój stres, ale to, co stało się dziś sprawiło, że zaczął się bać jeszcze bardziej tego co miało nadejść. Nigdy przedtem wuj Vernon nie dotknął go w ten sposób.

Kiedy jego ciotka Petunia i Dudley poszli na zakupy, wuj pobił go za to, że był zbyt powolny, gdy on kazał przynieść mu butelkę piwa. Po tym, zaczął dotykać Harry’ego mówiąc, że powinien być grzecznym chłopcem i zadowalać swojego wuja. Na szczęście, zanim jeszcze na dobre zaczął, usłyszeli, że Petunia i jej syn wchodzili właśnie do domu. Wuj Vernon wepchnął Harry'ego do jego komórki pod schodami i powiedział mu, że dokończą to, co zaczęli później.

Harry nie był głupi. To stwierdzenie byłoby całkowicie błędne. W szkole zawsze ukrywał się przed kuzynem i jego kumplami w bibliotece, wiedząc, że biblioteka byłaby ostatnim miejscem w którym jego kuzyn kiedykolwiek by go szukał. Spędzał cały swój możliwy czas na czytanie. Mógł uciec od rzeczywistości dzięki książkom, i zaspokajać dzięki nim swoją ciekawość; tak wiele niesamowitych rzeczy było tam opisywane i wyjaśniane. Zawsze zastanawiał się, jak wszystko działało, dlaczego słońce wschodziło każdego dnia, jak dzięki elektryczności świeci światło w żarówkach i jak działają zasilane nią urządzenia, jak funkcjonuje jego ciało, i tym podobne. Każdego dnia jego ciekawość obejmowała kolejne aspekty życia, a odpowiedzi na nie szukał i znajdował w książkach.

Już dawno nauczył się tego, że nie może o nic prosić swoich krewnych. Bibliotekarka była jego przyjaciółką i zawsze pozwalała mu zabierać jakieś książki do domu,  gdzie szybko ukrył je pod swoim łóżkiem. Był bardzo inteligentny, ale zawsze musiał pilnować, żeby był uważany za przeciętnego ucznia,  bo jeśli kiedykolwiek miał wyższy wynik niż Dudley, zawsze zostawał za to mocno pobity. Co noc, czytał książki, które pozwalały mu przenieść się do innego świata, który wydawał się dla niego wręcz magiczny.

"Magia", to było słowo, które nie mogło być wypowiadane w domu Dursleyów. Nigdy nie rozumiał, dlaczego jego wuj odwracał się purpurowy z wściekłości, gdy to słowo zostało wypowiedziane, i dlaczego jego ciotka zawsze zaciskała szczękę, a jej oczy stawały się zimne. Nauczył się też tego, aby nie wspominać o rzeczach, które potrafił robić.

Od najmłodszych lat, pod wpływem stresu i wstrząsów emocjonalnych, potrafił robić niesamowite i niewytłumaczalne rzeczy. Mógł zniknąć z jednego miejsca i pojawiać się w innym, kiedy uciekał przed Dudley’em i jego kumplami, mógł stworzyć kulę światła, która unosiła się w powietrzu, podczas nocnego czytania, mógł lewitować w kierunku łóżka, gdy był zbyt wyczerpany z powodu braku żywności i utraty krwi. Początkowo próbował znaleźć odpowiedź w swoich podręcznikach, które wyjaśniły by mu dlaczego mógł robić takie rzeczy, ale nigdy nie znalazł nawet słowa o czymś takim.

O takich typu rzeczach , była mowa tylko w powieściach fantasy, które opowiadały o magicznych światach i fantastycznych stworzeniach. Ale już dawno przestał je czytać, bo przez nie pragnął należeć do jednego z tych światów, być jednym z tych bohaterów. Więc ograniczył swoje lektury do tylko przydatnych książek.

Mały chłopiec poświęcał też trochę swojego czasu na nauce kontrolowania swoich niewyjaśnialnych umiejętności, dzięki temu, teraz, potrafił je przynajmniej trochę lepiej kontrolować. Mógł świadomie używać ich, kiedy tylko chciał.  Mimo tego, mógł na razie wykonywać tylko drobne czynności, ale uważał, że dzięki praktyce będzie mu szło lepiej.

Ale czym były jego specjalne umiejętności? To nie mogła być przecież magia. Jego wujek zawsze ryczał, że nie istnieje nic takiego jak magia, a on nauczył się temu nie sprzeciwiać.